بحران مافیایی بنام حزب مردم بلوچستان

معمایی مضحک در عصر حقوق بشر و بیداری جهانی! تشکلی کاملا سیاسی و زیرشاخه ای از امپریالیسم وحشی آمریکایی به خود مشروعیت بخشیده و فعالیت های تحمیلی خود بر مردم بلوچ را تکلیف انسانی خود دانسته و برای آن حجت شرعی می آورد!

مردم بلوچ خود می دانند حزبی که دور از چشم آنان با آمریکایی ها قراردادها و عقد اخوت ها بسته تا با اجیر کردن مزدورانی در بلوچستان عزیزمان آشوب بپا کنند و نهایتا درب تجزیه و بعید نیست که جنگ داخلی را بگشایند ، تا چه اندازه آغشته به پست ترین رذایل بوده و سخت ترین دشمن طریقت سیاسی و اجتماعی مردم بلوچ هستند.

نشانه‌هایی از اضمحلال اپوزیسیون تجزیه طلب

حزب مردم بلوچستان خود را یک حزب دموکراتیک می‌داند و ایدئولوژی خود را برگرفته از خواست و اراده مردم بلوچ معرفی نموده است، اما این تعریف قابل قبول نیست، چرا که مثال‌های متعددی وجود دارد مبنی بر خودکامه بودن این حزب. از مشخصه های بارز آن اینکه هرگونه انتقاد نسبت به عملکرد خود را بایکوت نموده و رسماً اساسنامه تشکیلاتی خود را بی‌خاصیت کرده است.

در بعدی وسیعتر می‌توان گفت اپوزیسیون بلوچ که بنابر سیاست‌های استعمار پیر شکل گرفته، و از آنجاکه بیش از پیش خود را در ناکارآمدی و انزوا یافته است، راهی بهتر از این ندید که مردم بلوچ را متوجه پان بلوچیسم و عقده های نژادپرستانه بکند و اندکی آنسوتر شعارهای پوچ و تئوری موهوم استقلال را مطرح نماید؛ و به همین دلیل است که هرازچندگاهی این مسئله به طور ناشیانه از نوشته های بی محتوای آنان زبانه می‌گشاید.

رشد دگراندیشان اپوزیسیون را به چالش وا داشته است

آنگونه که جامعه شناسان معتقدند، توازن و تواضع، تحمل دیدگاه و روش دیگران در سیاست، از معیارهای عمده توسعه سیاسی یک جامعه است و در مقابل رشد تهمت و افترا و استهزاء و ادعاهای مبتنی بر بطلان عقیدتی دیگران از ناحیه هر گروهی که باشد از ملاک‌های تعصب گرایی و بد اخلاقی سیاسی و انحطاط سیاسی جامعه تلقی می‌شود.

هرچند در فضای آشفته و ناهمگونی که جریانات فکری و عقیدتی بلوچ (چه در خارج و چه در داخل) ایجاد کرده‌اند، تحمل افکار دیگران تا حدودی زمینه را برای استقلال، مجادله فکری دسته های مختلف سیاسی و مذهبی و عدم هماهنگی در روش‌ها و شیوه‌ها، فراهم می‌سازد که ممکن است مورد رضایت و خواست ذهنیت‌های ایستاده و غیرپویا (هماننده مرتجعین سیاسی و مذهبی) باشد، لیکن تحمل دیگران موجب دقت، حزم، دور اندیشی و احتیاط در بیان و اجرای سیاست‌ها و اقدام واقع بینانه، قانون گذاری موثر و قضاوت عادلانه و متجلی شدن اخلاق و سخن سنجیده و اظهار نظر پخته و پرهیز از تهمت و افترا به دیگران از سوی دیگر می‌شود.

بسیاری از بخش های گزارش احمد شهید غرض ورزانه است

گزارشگر ویژه کمیته حقوق بشر در سازمان ملل "احمد شهید" در گزارش اولیه خود ادعاهایی را در خصوص نقض حقوق بشر در ایران مطرح کرده است که با نگاهی اجمالی به این گزارش بنظر می رسد بسیاری از موارد آن از روی غرض ورزی بوده است.

بطور مثال، در گزارش احمد شهید در خصوص وضعیت زنان در ایران آمده است:

«جمهوری اسلامی ایران پیمان نامه حقوق مدنی و سیاسی را بدون شرط تصویب کرده که نمایانگر حسن نیت برای ترویج و حفاظت از توانایی زنان برای بهره مندی از تمام حقوق مدنی و سیاسی که در این پیمان نامه تصریح شده می باشد. در حالیکه ماده 20 قانون اساسی ایران می گوید: همه افراد ملت اعم از زن و مردم یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از همه حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارند. بحث تفسیر قوانین شریعت و چگونگی همخوانی آن با برابری جنسیتی موضوع گفت و گوی مداومی بین دولت و فعالان حقوق زنان می باشد.

نقدی بر فرهنگ بدعت گذاری اپوزیسیون

جناب دکتر عبدالستار دوشوکی در نقدی بر فرهنگ بهتان و بدعت گذاری می گوید؛

در عصر پسامدرن امروز، این حکایت تنی چند از سکولاریست های نو که دستشان به دامن مذهبیون حاکم بر ایران نمی رسد می باشد، که با استدلالی نسبتاً مشابه، شلاق انتقاد و تازیانه بهتان را بر پیکر سکولاریست های قدیمی و دگراندیشان مخالف با بدعت گذاری در واژه ها فرود می آورند.

هرچند مواضع روشن فکرانه جناب دکتر دوشوکی عزیز را بسیار نزدیک به خود می بینم، اما بنظر نگارنده، ایشان می بایست به بدعت های عینی که توسط دوستان تجزیه طلب به عمل نشسته است نیز اشاره ای می نمودند.